Dat dachten de mensen in Berlijn wat we waren. Het idee van een Jaarclub uitje ontstond uit een hersenspinsel van ondergetekende en Hinsenveld, om gewoon een keer te gaan liften. Dit werd geüpgraded naar een JC uitje naar Berlijn. Het aantal deelnemers van deze reis lag op 4: behalve de twee eerder genoemde personen ook nog de Heer Smits en Mevrouw(?) Flinsenberg.
We vertrokken om half twee van het station in Enschede, waarvan uit het team Hinsenveld & Moes vertrokken richting Oldenzaal om daar de A1 te pakken. Na een kwartiertje hadden we al een lift, helaas kon de beste man(hij was 40+, had een iPod, luisterde naar Falco en hij had twee apotheken gehad, maar was daarmee gestopt vanwege zijn onvrede over de farmacie industrie)ons slechts tot Bad Bentheim brengen. Daar hadden we al vlot weer een lift richting Rheine, geen wereld afstand, maar toch weer een eindje richting het doel. Wederom hadden wij daarna weer snel een lift, dit keer naar Osnabruck. Conversaties waren natuurlijk allemaal in het Duits, waarvan ik dacht dat ik het wel redelijk beheerste, maar een echt inhoudelijk gesprek is toch wel wat anders dan de weg naar de bakker vragen. In Osnabruck werden wij op een onmogelijke plek gedropt, en kregen we pas een lift na een half uurtje. Hier werden wij meegenomen door 2 jonge mannen die naar Melle gingen. Gelukkig hoefden wij niet een heel gesprek op gang te houden en konden wij lekker relaxt op weg naar Melle. Maar de aankomst in Melle bleek wederom een grote deceptie, een klein schijt dorp met een zeer kleine oprit naar de snelweg. Het zal u dan ook niets verbazen dat wij hier een hele tijd hebben gestaan totdat een vrouw zo aardig was om ons naar het volgende tankstation te brengen. Vanuit dat tankstation hadden we meer geluk, we konden meerijden tot aan Magdenburg. Bij deze lift hebben we meer dan vier uur onze Duits skills kunnen oefenen totdat wij rond 20.30 op een tankstation werden afgezet.
Na een hapje eutuh(duitse worst 'VO) was het tijd om weer verder te gaan, maar ondertussen was het al gaan schemeren. Het was dus noodzaak om zo snel mogelijk een lift te vinden. Helaas duurde dit heel lang, er was wel een Pool die niks anders sprak dan ... jawel Pools. Hier begrepen wij dus geen zak van en hebben de lift af moeten wijzen. We begonnen al te wanhopen totdat er een nieuwe BMW uit de 3 serie stopte. Deze vriendelijke mensen moesten niet naar Berlijn, maar naar Potsdam. Na zeer kort overleg werd besloten om maar mee te gaan en vanuit Potsdam de S-Bahn naar Berlijn-Ostbahnhof te pakken. Toen we ons op de zeer comfortabele achterbank hadden genesteld kon de rit beginnen. Dat deze man van doorrijden hield werd snel duidelijk, gemiddeld 180 op de teller, met zelfs een piek momentje van 240 km/u. We waren binnen no time in Potsdam! :D
Vanuit Postdam namen we de S-Bahn naar Berlijn, in deze Trein/Metro kwamen we in gesprek met een enigszins dronken Duitse vrouw die 22 jaar in Ierland had gewoond. Zij had heimwee en had haar man verlaten en was nu net weer een paar weken in Duitsland. Ondertussen moest natuurlijk de meegenomen whisky genuttigd worden, die na zo'n lange dag zeer goed smaakte. Na een half uurtje waren we op de plaats van bestemming en kon het andere team opgezocht worden, dat al zo'n anderhalf uur in de welbekende Amerikaanse fastfood toko verbleef.
Toen was het tijd om het Hostel op te zoeken, een prima toko, we hadden zelfs een eigen badkamer. Het lot gaf ons wel de kamer met de naam Antigoon. De eerste avond waren we allemaal af, en bleven we whisky, goedkope Martini Rosso, en champagne zuipen in het hostel. Dat dit tot brakheid zou leiden stond natuurlijk in de sterren geschreven. Na aandringen van het personeel zijn we toch maar minder lawaai gaan maken en was het tijd om te gaan slapen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten